Zo wisselvallig als het weer soms in het voorjaar kan zijn, zo wisselvallig waren mijn succesvolle fotomomenten in de afgelopen twee maanden. De ene ochtend valt alles op zijn plek en kom je in een fijne flow terecht, de meeste ochtenden niet. Dit voorjaar ben ik redelijk wat op stap geweest, heb ik grandioze ochtenden overgeslagen omdat ik ze niet aan zag komen en heb ik met moeite een paar mooie resultaten neer kunnen zetten. Ik wil in een paar blogjes wat van het proces van de laatste maanden beschrijven.
Ieder voorjaar vind ik het toch weer een uitdaging: je komt uit een grauwe winter met weinig inspiratie en de macrolens zit onder een dun laagje stof. Gelukkig kun je even rustig inkomen met de vroege sneeuwklokjes, maar dit jaar had ik geen enkele inspiratie dus heb ik ze eens een keertje links laten liggen. Gelukkig worden de sneeuwklokjes gevolgt door een van de meest elegante bloemen van Nederland: de bosanemoon. Prachtige geveerde blaadjes, tere, breekbare witte bloempjes met vrolijke gele stampers. Het nadeel? Ze staan het mooist open midden overdag, als het licht kneiterhard is en high-key opnamen eigenlijk een van de weinige mogelijkheden zijn. En die heb ik vorig jaar al best naar wens weten vast te leggen. Kortom, om weer los te komen als macrofotograaf, maar eens een keertje spelen met een reflectieschermpje.
Waar ik doorgaans lekker mijn lens midden in een groep bosanemonen druk voor herhaling en een interessante scherptediepte heb ik me dit keer ook een gefocust op een plant die meer aan de rand stond. Zo komt de ranke bloeiwijze en de geveerde bladeren wat beter tot hun recht. Helemaal alleen is wel erg kaal, maar dit exemplaar stond mooi tussen twee andere exemplaren in en liet zich zo mooi omlijsten. De bosanemonen die onscherp de achtergrond vullen geven nog een extra laagje.
Een diffuserscherm en het spel met schaduw en een belichte achtergrond is leuk, maar toch blijf ik het lastig vinden. Doe mij maar warm licht, daar heb ik als liefhebber van sfeer toch het meeste mee. Fijne kleuren en contrasten ontstaan het meeste aan de start en het slot van de dag. En de start van de dag weet je zeker dat de bosanemonen zich gesloten houden en dus heb ik me nog maar twee avonden richting het Engelse werk begeven om met het laatste zonlicht te spelen met warme kleuren. Het merendeel van de bloemen heeft zich al ruim voor tijd weer dicht gevouwen, maar soms blijft er eentje nog een beetje open staan. Dat maakt de keuze wel direct een stuk gemakkelijker, zeker als de bloem mooi uitsteekt boven het maaiveld. Een serietje van drie, genomen in de tijdspan van zo'n twintig minuten:
De volgende avond is het wederom een mooie zonsondergang en kom ik op precies hetzelfde bloempje uit, aangezien hij mooi vrij staat, subtiel geopend is en goed te fotograferen is met de zonsondergang er achter. Om weer tot andere beelden te komen heb ik dit keer veel meer afstand genomen en geprobeerd de bokeh nog beter onderdeel te maken van de foto.
Langzaamaan kom ik weer helemaal in de stemming voor macrofotografie en een momentje dat de zon even door de sluierbewolking heen prikt, geeft een mooie kans om een silhouetje te schieten. Met wat onderbelichten ontstaat weer eens een ander beeld. Ik hoop dat een weekje later de bloemen wat langer open blijven als het wat warmer is, maar helaas, het blijkt kouder te worden en de zon verdwijnt weer structureel achter de wolken voor een iets te lange periode. Mijn eerste 3 sessies met bosanemonen blijken ook direct alweer mijn laatsten te zijn, mede omdat andere onderwerpen zich alweer aandienen. Waaronder de mooie kievitsbloem, daarover binnenkort meer!