Steeds meer word voor mij fotografie echt een persoonlijke uitingsvorm. Wat boeit mij en vooral, hoe wil ik die dingen die me boeien vastleggen. Laatst werd ik getriggered door een gesprek met een kunstenaar. Woorden van hem bleven hangen en maakten mij bewust van wat er bij mij in het veld gebeurt als ik achter mijn statiefje aan het werk ben. Toen ik wat deelde over mijn zoektocht in het veld naar het ultieme beeld en hoe je een scene induikt verwoordde hij het zo: "Het is een geheim".
Het is een geheim...
Ja, zo voelt het soms ook echt. Er zit een beeld in de scene voor je, maar het is een geheim wat ik er uit moet zien te halen. Ik probeer de natuur zijn geheimen ontfutselen. Niet altijd voelt het z, en het klinkt misschien wel erg hoogdravend en zweverig. Toch geeft het voor mij weer een heerlijke impuls om met zo'n zienswijze in het veld te staan. Is abstract, onscherp of bewogen dan per definitie boeiend en creatief? Absoluut niet! Sterker nog, bijna al mijn experimentele foto's verdwijnen of in de prullenbak of in een duister diep archief zonder ooit op mijn website te verschijnen. Persoonlijk vind ik een mooie impressionistische foto maken vele malen moeilijker dan een mooi scherp beeld.
Maar soms heb ik het gevoel dat ik wel de essentie van een beestje beter heb weten te vangen in onscherpte dan in al mijn scherpe beelden. De onderstaande impressie is voor mij hierin een positieve uitzondering.
Direct kenmerken bij het mannetje vuurlibel is voor mij niet alleen de rode kleur van het lijf, maar vooral de amberkleurige vleugelbasis. Voor mij komen die eigenschappen hier heel mooi boven drijven en elke libellen kenner zal er in 1 oogopslag een vuurlibel van maken, zonder dat er iets scherp is. Het schilderachtige effect waarmee dauw, schitteringen en bokeh versmelten in de onscherpte maken voor mij het beeld af.
Tegelijk besef ik dat dit ook heel veel mensen totaal niet kan bekoren en dat is prima. Ergens ben ik zelf bij vlagen toch echt een nuchter typje (zou je niet zeggen he ;)) en het leek me dan ook goed dit blogje een tegenhanger te geven met een wat meer recht-toe-recht-aan content. Ik ben en blijf iemand die van soorten en van zeldzaamheden houd. En libellen in het bijzonder. En niet altijd kun je daar iets creatiefs en grafisch van maken, maar dat weerhoud me er niet van om enorm te genieten van een mooie registratie van een bijzondere libellensoort. En laat ik nou toevallig een prachtige ontmoeting gehad hebben in de weerribben met een paringswiel van de zeldzame groene glazenmaker. Geen creatieve benadering, gewoon registreren. Maar wel een bijzonder en zeldzaam moment! En wat is vooral het mannetje toch waanzinnig mooi met zijn helderblauwe ogen! Ik krijg gelijk weer zin om achter waarnemingen aan te rijden van de zeldzame zuidelijke glazenmaker.
Tja, als ik dan toch een ode aan libellen aan het schrijven ben: neem dan eens de kempense heidelibel. Ze worden geel geboren, maar mannetje kleuren in enkele dagen van geel uit naar rood. En halverwege dat proces hebben ze zo'n intens oranje kleur dat ze weer oogstrelend mooi zijn. Een prachtig paar zwarte pootjes en een setje druppels op het achterlijf en ik ben verkocht.
Conclusie: of je nu abstract en creatief jezelf probeert te uiten of je geniet gewoon met volle teugen van de schoonheid die de natuur je biedt. Het maakt niet uit, als je maar geniet van het moment in het veld. Verandering van spijs doet eten!