Tja, de herfst is al aangebroken en iedereen zit in de paddenstoelen, maar ik loop wat achter vanwege een drukke agenda. Tijd voor wat mosterd na de maaltijd: heidelibellen. De ultieme (na)zomer soorten waar ik als liefhebber altijd enorm van kan genieten.
Dus iedereen die met zijn hoofd alleen maar aan paddenstoelen, herfstbladeren, regen en mist kan denken, sla dit blogje maar even over. Voor diegenen die nog even met heimwee terug willen kijken naar de nazomer toen er nog libellen rondvlogen: geniet ervan!
De zwarte heidelibel komt veel voor in zure vennetjes in heidegebieden. Vaak lekker open terrein en dus een vroege opkomende zon en dat gecombineerd met bloeiende heide. Wat wil je nog meer als fotograaf zijnde?
En welke libel is er nu mooier dan de bandheidelibel? Geliefd bij menig macrofotograaf vanwege zijn markante vleugels kan ik ook elk jaar weer genieten van deze schoonheid. De uitdaging is dan om ieder jaar er toch weer wat anders van te maken en niet steeds dezelfde beelden te blijven produceren. Twee benaderingen heb ik hier geprobeerd waar ik uiteindelijk wel over te spreken was: lekker in zijn omgeving en lekker close-up. Alles of niets met totaal ander licht levert het in ieder geval twee totaal verschillende beelden op. De eerste is genomen toen de zon al wat hoger stond en toen het 's nachts flink geregend had. De vegetatie hing vol dikke druppels en met het harde licht kon ik lekker onderbelichten voor hoge contrasten tussen licht en donker. Je zou van al die reflecterende regendruppels bijna een sterrenhemel kunnen maken.
Zachter, warmer en lieflijk. Dat doet het bij mij altijd goed. Ik houd van warme tinten en zachte effecten. De suggesties van het onderwerp in de onscherpte laten nog net zien waar je naar kijkt.
Als liefhebber van libellen is het altijd een mooie verrassing als je een leuke soort tegen komt op je vertrouwde stekje. In dit geval vond ik tijdens een van de vele ochtendjes de (vrij) zeldzame en vooral erg fotogenieke zwervende heidelibel. Net even anders van kleur en bouw dan de andere heidelibellen heb je dan al gauw wat leuks te pakken. Ook hier heb ik weer dezelfde aanpak toegepast: lekker dichtbij en lekker veraf. Omgeving of details. Om te beginnen met een eigenwijze focus: niet op de kop, maar op die ingenieuze haakjes aan de poten waarmee een relatief zwaar gebouwd beestje zich aan een dun stengeltje vast kan grijpen.
En dan sluit ik dit korte blogje maar af met een plaatje van dit beestje in zijn omgeving: een veldje met heerlijke grassen en kleuren in een gefilterd zonnetje.
