Zooo, daar ben ik weer. Terug van weggeweest zou je haast kunnen zeggen. De afgelopen periode heb ik vanwege verschillende redenen weinig materiaal gedeeld. Deels had dit te maken met gebrek aan energie, deels met het feit dat ik aan een project werk waarbij ik niet alle resultaten direct deel, maar deels is het ook te wijten aan een gebrek aan inspiratie. Vooral nu ik meer in de experimenterende fase zit merk ik dat het me ergens een beetje tegen staat. Dubbele belichting, onscherpte, high-key en low-key: alles begint al een trucje te voelen en dat is niet echt inspirerend.
Maar gelukkig kwam met het waanzinnig lekkere voorjaarsweer de behoefte om gewoon lekker op mijn knietjes achter het statief te zitten weer boven borrelen. Ik moet toegeven, het blijft soms zoeken, maar ik probeer nu alle technieken en methodes weer als middelen te zien die mij helpen mijn doel te bereiken: een beeld neerzetten waarin ik iets van mijzelf gelegd heb. Ik voel niet echt de behoefte om een verhaal te vertellen of maatschappelijk verantwoord bezig te zijn met mijn beelden, ik wil gewoon iets creëren waarin ik mijzelf uit en waarin mensen iets kunnen zien van wat mij raakt en aanspreekt. En de uitdaging is dan om datgene wat ik persoonlijk zo mooi vind te laten schitteren.
En als ik blij word van 1 seizoen dan is het toch echt wel het voorjaar. Ik ken veel fotografen die kiezen voor de winter of de herfst, maar mijn bloed gaat weer bruisen bij het eerste voorjaarszonnetje. Meestal vind ik de sneeuwklokjes na een grauwe winter een gepaste overgang naar het voorjaar, maar dit jaar kwam de tere, kwetsbare en tegelijk kleurrijke schoonheid van de krokusjes meer binnen. En ere wie ere toekomt: toen ik een waanzinnig high-key beeld van krokusjes van Nel Talen langs zag komen had ik er helemaal weer zin in. Misschien is high-key en dubbele belichting net zo goed een trucje, maar als het prachtige beelden oplevert dan hoef ik niet meer origineel te zijn, dan kan ik gewoon genieten van fijne plaatjes.
Dus beginnen we maar eens in alle eenvoud: de elegante krokus recht toe geportretteerd.
Soms zie ik misschien toch wel een stuk symboliek in een situatie. In het geval van krokussen ben ik altijd weer onder de indruk dat ze 's ochtends stijf dicht zitten, maar als de warme zon even de tijd krijgt gaan ze open om dat prachtige binnenwerk te laten zien. Een beeld van een hart dat open gaat en een stukje warmte en vrolijkheid ontvangt? Misschien ga je over je nek bij deze omschrijving, misschien spreekt het je aan. Dat is aan jou, maar het is in ieder geval wat er door mij een ging bij het maken van het onderstaande beeld.
En tot slot vind ik het toch altijd heerlijk dat je tegenwoordig zo eenvoudig meervoudige belichtingen kan maken. Een ideale tool om zowel een stukje zachtheid te krijgen al om een schilderachtig effect te produceren. Wanneer het eindresultaat echt dicht bij een aquarel komt ben ik doorgaans erg tevreden met de uitstraling. Uitgebeten wit is daarin eerder een doel dan iets wat je vooral moet voorkomen.
Ik hoop dat deze fijne start van het seizoen een voorbode is van veel inspiratie en vooral veel genieten van heerlijk buiten zijn. Er borrelen weer van allerlei plannen op, maar de praktijk wijst uit dat je standaard veel te weinig tijd hebt, dus we gaan weer zien wat het nieuwe seizoen gaat brengen.
